Złote Popołudnie

Mimo chłodu i szarego, zwieszającego się dość ponuro nad posiadłością nieba, popołudnie zapowiadało się... złote, gdy przekraczałyśmy bramę wjazdową do pałacu w Śmiłowicach.

Tym razem obiecałam sobie całe popołudnie spędzić w wieczorowej wersji sukni, którą miałam na sobie w zeszłym roku zaledwie przez kilka godzin. Trochę obawiałam się suchot (albo chociaż grypy), które mogłyby być następstwem przebywania na zewnątrz w połowie września z takim dekoltem, ale jakaś magiczna moc sprawiła, że wcale nie było mi zimno.

Pałac, właściwie to dwa pałace okazały się przepiękne. Klasycystyczne w kształcie, jasne, otoczone romantycznymi różami, z małym stawem, przerzuconym nad nim mostkiem i parkiem ozdobionym licznymi rabatami. Miejsce idealne, by spędzić w nim przyjemnie czas, poświęcając się licznym zaplanowanym rozrywkom.

Jedną z nich był pokaz, w którym brałam udział, dlatego nie czesałam od razu włosów i nie ubrałam sukni, tylko pierwszą godzinę spędziłam w bieliźnie, chętnie pomagając innym dziewczynom z historycznym makijażem.

Godziny mijały bardzo szybko, spędzane na leniwych spacerach po parku, kosztowaniu herbatki i innych przysmaków, oddychaniu tytoniowym dymem poprzez ustnik sziszy, a przede wszystkim - wielu rozmowach z dawno nie widzianymi znajomymi, a także z tymi, którzy chyba pierwszy raz odważyli się przyjechać do XIX wieku i poznali mnie w tłumie pięknych pań w pięknych sukniach (serdecznie Was wszystkich pozdrawiam!).

 Wśród nich najpiękniejszą kreację (według mnie) miała Ela. W seej żałobnej, czarnej krynolinie wyglądała, jakby ktoś ożywił obraz, a w jej wieczornej wersji mogłaby konkurować chyba tylko ze znaną pieknością lat 1860. - Aleksandrą Duńską. Mimo, iż minąl juz tydzień, nadal jestem zachwycona jej niesamowitą suknią!

Bardzo spodobały mi się jeszcze sukienki Patrycji z lat 1840. Materiał, z którego stworzyła wieczorową, odzwierciedlał fioletową, niejednoznaczną szarość wieczornego nieba, które mieniło się nad nami końcem dnia. Wraz z zapadnięciem zmierzchu rozpoczął się bal. Wesołe dźwięki płynące z pałacu wywabiły nas w końcu z Kapliczki Orientalnej, każąc zostawić mroczny dym innym, a samemu zająć się zabawą i wesołymi pląsami.

Tańce są jedną z moich ulubionych dziewiętnastowiecznych aktywności, której dawno nie poddawałam się już w większej sukni. Dlatego tym chętniej wirowałam w błękitnej krynolinie, o mało nie przypłaciwszy tego spóźnieniem się na powrotną dorożkę. Bardzo szybko rozsznurowałam suknię, zmieniając się w dwudziestopierwszowiecznego kopciuszka, który marzy, by założyć ją kolejny raz...