Ubieramy się w latach 1780-1795

Oto post, do którego zdjęcia pewni pruscy żołnierze chcieli wykraść mi z telefonu w Oporowie! :D Nic z tego, panowie! Dziś będziemy się ubierać, a warstw będzie wiele - w końcu to wiek XVIII...

Na dobry początek, jak zawsze zakładano koszulę. Moja jest bardzo króciutka i uszyta z lekkiego batystu (podczas zdjęć było ponad 30 stopni...) i jest to jedyna koszula, jaką aktualnie posiadam :D Zimą zaopatrzę się w bardziej odpowiednią historycznie na ten okres, lnianą i dłuższą. Biedna, czy nie, koszula jednak zawsze musiała jakaś być. A do niej pończochy.

Nie będzie niczym zaskakującym, gdy napiszę, że na koszulę zakładano sznurówkę. Te osiemnastowieczne przyjmowały kształt stożka i usztywniane były w całości lub częściowo fiszbinami (z wieloryba). Moją (wykonała ją utalentowana Ela) usztywnia rattan - cienkie, drewniane patyczki. Wbrew pozorom (nadawanie ciału innego kształtu, niż jego naturalny wydaje się brutalne, jednak w tym przypadku nie jest to prawda) sznurówka leży idealnie i jest bardzo wygodna. Latem spędzałam w niej całe dnie i pod koniec nie czułam żadnego dyskomfortu. W osiemnastowiecznych sznurówkach bardzo podoba mi się linia dekoltu - nawet maleńki biust jak mój prezentuje się w takiej sznurówce ładnie, no i talia, wraz z żebrami jest w niej bardzo wąska.

Po sznurówce czas na najlepszy chyba z osiemnastowiecznych patentów - kieszeń! Kieszenie takie były wiązane pod stelażem / poduszką, halkami i sukienką. Sięgało się do nich poprzez wycięcie w sukni i halce, a można tam było schować wszystkie potrzebne na co dzień drobiazgi. Ręce zawsze miało się wolne, nie trzeba było dodatkowo pamiętać o torebce, no i nikt nie mógł nic z takiej kieszeni wykraść. Jedynym problemem było to, że jak się do niej za dużo naładowało, mogła obciążać biodra i być widoczna w fałdach sukienki. No i zawsze można było nie trafić do niej chowanym przedmiotem i w ten sposób go stracić. Zgubiłam tak telefon w nocy w Oporowie, ale na szczęście szybko znalazł się pod stołem ;)

O odpowiednią objętość spódnicy dbały zawsze odpowiednie stelaże lub poduszki. Ich kształty i rozmiary były różne. Do mojej sukienki z lat 1790. nie pasowały typowe pierożki, więc uszyłam wypełniacz z podwójnej warstwy pikowanego materiału (a że jest czarny, ochrzciłam go "sado maso rump" xD ). Taki tyłek nadaje objętość, ale w dość łagodny sposób, nie zaburzając modnej pod koniec XVIII wieku smukłej sylwetki i nadając całości opływowy kształt.

Na wierzch idzie oczywiście halka, na której spódnica ładnie się rozłoży. Moja ma boczne wycięcie na kieszeń, zmarszczenie w tyle i falbanę, dzięki czemu całkiem nieźle radzi sobie ze swoimi zadaniami (ale w sumie potrzebowałabym nowej ;P ). Na zdjęciach dobrze też widać, jak czarny tyłek nadaje całości kształt.

Na koniec można już założyć sukienkę i ruszać na podbój jakiejś odpowiednio sentymentalnej arkadii :D